Қазандағы сорпадай бүлк-бүлк қайнаған Алматы. Бір-біріне мінгесе жылжыған сансыз көлік. Адамдарды қаттап тұрып салып алған автобус.
– Үлкендерге орын берсеңдерші, – дейді біреулер. Ешкім мыңқ демейді.
– Ойбай, аяғым. Көзіңе қарамайсың ба?
– Жинап тұр аяғыңды.
– Сіз маған жатып алдыңыз ғой...
– Ұнамаса таксимен жүр. «Жатып алдың» дейді ғой...
Біреуі күңкілдеп, біреуі зіркілдеп, енді біреуі қоғамға (әлде өзіне!) іштей кіжініп, автобустың іші сіріңкеге сықай толған қорапқа ұқсап келе жатқанда бір дауыс:
– Можно, я сяду, – деп қалды.
Сол сол-ақ екен, түрегеп тұрғандар жапырыла ысырылып, отырғандар орнын шапшаң босатып, әлгі әсем дауыстың иесіне бар мейірімдерін төге үлкен құрметпен қарады...
Бірінен «Өтіп кетейінші» деп рұқсат сұрап, біріне бар білген боқтығын жұмсап, көлік-көліктің арасымен табандап жылжып келе жатқан жүргізуші уақыт ұтқысы келді ме, саңылау-саңылауды қуалап, аялдамаға тоқтамай өте шықты.
– Тоқтасаңшы!!!
– Ей, қайда өтіп кеттің?
– Денің сау ма өзіңнің?
– Көріп тұрсыңдар ғой, өлем бе енді. Келесі аялдамадан түсесіңдер!
Жүргізуші мен жолаушылар бітіспес дау бастап, ол шарықтау шегіне жетіп, екі жақ бірін-бірі көрместей, автобус енді ешқашан тоқтамастай болған кезде:
– «Останови!» я говорю! Сколько можно?! – деп қалды бір қатаң дауыс.
Қоғамдық көліктің қиқ-шиқ, пуһ-пыш еткен жан дауысы шығып, оған жапырыла құлағанда бірін-бірі басып қалған жұрттың ыңырсыған, ойбайлаған, жеті атадан сыбай тартқан үндері қосылып, бір-ақ сәтте айнала азан-қазан боп кетті. Жолдың дәл ортасына тоқтап, тынысты қысқан сансыз көліктің айғай-аттанына пысқырып та қарамаған жүргізуші күллі жұртты шулатып есігін ашты...
Құдіретіңнен айналайын, ресми тіл!!!
kanagat.07@mail.ru
