Сол күні ауа райы біртүрлі болды. Әдетте маужырап тұратын Алматы аспаны кілегейленіп, өң-түсі қашып тұр еді. Бір жылдан бері баламен үйде отырып қалған әйелім қыңқылдап, «бүгін мереке ғой, қалаға шығайықшы», - деп қайталап болмаған соң, бала-шағамды жаман машинама тиеп жолға түстім.
Ауыл Алматыдан 30 шақырым. Қазір қалаға 50 шақырым жерге дейінгі қашықтықтан жер алып, қоржын там тұрғызатын болсақ, қала ішінен хан сарайын салғандай болатын болдық қой. Мен секілді «ит мініп, ирек қамшылап» жүрсе де тыраштанып алға ұмтыла беретін көршім таң атпастан зытып кетіпті.
– Біз барғанша ел тарқап кететін болды. Бір мерекеде де уақытымен үйден шыға алмаймыз, көршілерді қарашы, баяғыда кетіп қалыпты, – деп әйелім бұрқ-сарқ.
– Саспа бәйбіше. Алматының халқы біз дейсің бе, сағат 11-де орнынан тұрады. Концерттің қызған уағында барамыз, – деп қоямын өтірік күліп.
– Қойшы мама, төбелес бастамай. Әкем қазір бармай қояды, – деп балам шыр-пыр.
Жарты жолға жеткенде капотын көтеріп қойып, өткен-кеткен көлікке қол көтеріп тұрған көршімді көрдім.
Ызадан түтігіп кеткен көршім кімді екені белгісі, «бүйткеніңді, бүйткеніңді...» деп боқтай береді, боқтай береді. Машинаның терезесінен үңілсем екі баласы мен әйелі қоянның көжегіндей бүрісіп отыр.
«Атаңа нәлет, бүгінгі демалысты пайдаланып, мынау итаяқты жөндеп алайыншы деп едім, түнімен «ертең тәуелсіздік мерекесі ғой» деп ызыңдап болмады. Енді мынау айдалада әркімге мүрит болып тұрғаным. Бүйткен тәуелсіздігіңе түкірейін. Ей, біз немізге жетісіп тәуелсіздікті тойлаймыз-ей? Өзіміз әлі күнге өзгелерге тәуелдіміз» дейді көршім қызынып.
Мен үнсіз күлдім де көршімді артыма тіркеп кері қайттым.
– Мама, сонда не, мерекеге бармайтын болдық па? – дейді балам жыламсырап.
– Мерекеңді сенің, қай күніңе жетісіп бармақшысың, – дейді әйелім кімге тиісерін білмей.
– Тәуелсіздігіңе де, – деп қоямын ызадан жарылдардай болып отырған бәйбішемді одан ары ашуландырып.
Үйге келіп интернетті қоссам Жаңаөзенде төбелес болып жатыр екен. «Тәуелсіздік мерекесіне түкіргендер» бүлік шығарыпты.
Ауыл Алматыдан 30 шақырым. Қазір қалаға 50 шақырым жерге дейінгі қашықтықтан жер алып, қоржын там тұрғызатын болсақ, қала ішінен хан сарайын салғандай болатын болдық қой. Мен секілді «ит мініп, ирек қамшылап» жүрсе де тыраштанып алға ұмтыла беретін көршім таң атпастан зытып кетіпті.
– Біз барғанша ел тарқап кететін болды. Бір мерекеде де уақытымен үйден шыға алмаймыз, көршілерді қарашы, баяғыда кетіп қалыпты, – деп әйелім бұрқ-сарқ.
– Саспа бәйбіше. Алматының халқы біз дейсің бе, сағат 11-де орнынан тұрады. Концерттің қызған уағында барамыз, – деп қоямын өтірік күліп.
– Қойшы мама, төбелес бастамай. Әкем қазір бармай қояды, – деп балам шыр-пыр.
Жарты жолға жеткенде капотын көтеріп қойып, өткен-кеткен көлікке қол көтеріп тұрған көршімді көрдім.
Ызадан түтігіп кеткен көршім кімді екені белгісі, «бүйткеніңді, бүйткеніңді...» деп боқтай береді, боқтай береді. Машинаның терезесінен үңілсем екі баласы мен әйелі қоянның көжегіндей бүрісіп отыр.
«Атаңа нәлет, бүгінгі демалысты пайдаланып, мынау итаяқты жөндеп алайыншы деп едім, түнімен «ертең тәуелсіздік мерекесі ғой» деп ызыңдап болмады. Енді мынау айдалада әркімге мүрит болып тұрғаным. Бүйткен тәуелсіздігіңе түкірейін. Ей, біз немізге жетісіп тәуелсіздікті тойлаймыз-ей? Өзіміз әлі күнге өзгелерге тәуелдіміз» дейді көршім қызынып.
Мен үнсіз күлдім де көршімді артыма тіркеп кері қайттым.
– Мама, сонда не, мерекеге бармайтын болдық па? – дейді балам жыламсырап.
– Мерекеңді сенің, қай күніңе жетісіп бармақшысың, – дейді әйелім кімге тиісерін білмей.
– Тәуелсіздігіңе де, – деп қоямын ызадан жарылдардай болып отырған бәйбішемді одан ары ашуландырып.
Үйге келіп интернетті қоссам Жаңаөзенде төбелес болып жатыр екен. «Тәуелсіздік мерекесіне түкіргендер» бүлік шығарыпты.
